Fazla saftım bu masal için.. Fazla ‘masum’.. Ama artık, yok.. Bit-ti.. Artık ne tatlı gülüşlerim .. Ne de şans getiren öpücüklerim var.. Hepsi bitti.. Yok işte ! Her masalın sonu böyle mi biter bilmiyorum.. Ama benimkiler hep böyle bitiyor.. Bulutlar kararıyor.. Ve adım gibi olmaya başlıyorum.. Damla damla.. Aynı yerde, aynı gözlerle hep arkadan bakıyorum ayrılıklara.. Hep alışıyorum olmayışına.. Sonra aniden biri geliyor.. Bulanıklaşan dünyamdan.. Adını bilmiyorum, tanımıyorum.. Dokunabiliyor yüreğime.. Adını koyabiliyor belki de bu mutluluğun.. Yağmurlar yağmaz oluyor.. Adına aşk diyorum bu sefer.. Sonra anlıyorum ki gitmek de aşkın bir parçası.. Anlıyorum ki seni seviyorum’lardaki, 2. tekil şahıs ben değilmişim.. Anlıyorum ki.. Ne safmışım.. Ne aptalmışım.. Kızıyorum yine, kendimi kendim ‘bitiriyorum’.. Yine dönüyorum kendi masalıma.. Bakıyorum ki, umutlar bitmiş.. Hayallerse coktan terk etmiş beni.. Ben hala aynı yerde.. aynı rolde.. aynı masaldayım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder